ขอมศึกษา2566

• ปี 2535 พระครูสมุห์ ดร.หาญ ปญฺญธโร วัดป่าอาเจียง ท่านลงกัมพูชา เดินเท้าเปล่า ทางตาพระยา
  

ไปสืบหาญาติชาวกวยที่อยู่ทางศรีโสภณ
ได้พบว่าคนกวยทางกัมพูชามีอยู่หลายหมู่บ้าน หลายจังหวัด พูดภาษากวยเหมือนกวยสุรินทร์
กวยจังหวัดศรีโสภณ เสียบเรียบ พระวิหาร ส่วยล้วน ๆ
พระตะบอง มีส่วน 12 จังหวัด มีมากที่กำปงธม และพระวิหาร
ทุกวันนี้นี้การพูดส่วยลดลง
มีญาตินามสกุล ศาลางามที่เสียมเรียบ ศรีโสภณ กำปงทม
มีคนเล่าว่าที่ปราสาทปรีกวย จ.พระวิหาร จับช้างมอบอยุธยา
มีบันทึกจารึกที่ปราสาทปรีกวย
ไทยบน ชัยภูมิ พูดกวย
พิบูลมังสาหาร มีชาวกวย
ยายแท้ ๆ ของพระครูเป็นคนพระตระบอง
แก่งสะพือ รากศัพท์มาจากภาษากวย
อุบลเดิมพูดภาษากวย ทุกวันภาษาลาวมากขึ้น
ทิศตะวันตกของพระธาตุพนม พูดกวย เรียกตนเองว่า ข่า
พระธาตุอิงห้าง รากภาษา เป็นกวย
สุ เสราะ หมู่บ้าน
อาเจียง เทวดา พระอินทร์ ช้าง

• 1. วิชาขอมศึกษา ลงพื้นที่ฟังบรรยายชาติพันธุ์กวย
     

ทำให้ทราบว่า ชาวกวยแต่ดั้งเดิม(ขอมโบราณ)กระจายกันอาศัยอยู่ในพื้นที่เอเซียอัคเนย์

1. จากการสืบเสาะของพระครูสมุห์ ดร.หาญ ปญฺญธโร วัดป่าอาเจียง [1]

• อาเจียง หมายถึง เทวดา (ช้างป่า /ช้างเถื่อน)
  

ชาวกวยเรียกช้างว่า อาเจียง
(ชาวกวยเรียกช้างป่าว่า เทวดา)
สุ แปลว่า ดี งาม ง่าย
สุ ในภาษากวย แปลว่า ชุมชน/หมู่บ้าน
ชุมชน ในภาษาเขมรเรียกว่า เสราะ
สุรินทร์ / เสราะสะเร็น / ชุมชนพระอินทร์ (ชุมชนเทวดา/ชุมชนช้าง)
มอญ บลู ข่า โซ่ ไทยบน เยอ มีรากศัพท์ภาษากวย
ท่านเล่าว่า ได้พบชุมชนจำนวนมากในไทย กัมพูชา ลาว ที่มีการพูดภาษากวย โดยเฉพาะอายุ 80 ปี
ในประเทศไทยทุกภาค
กวย แปลว่า คน
ขแมร์ แปลว่า คน
ขแมร์ มีรากเหง้ามาจากกวย เมื่อวิวัฒนาการอักษรขอม กวยไม่ปรับตัวตามอักษรขอม ในที่สุดกวยกลายเป็นชนกลุ่มน้อยเรื่อย ๆ ตามลำดับ
[2]